အေအးလႈိင္းဒဏ္

ခ်မ္းတယ္.....။
ေအးစက္စက္နဲ ့......။
ေအးတာကို အံ့ျသစြာမုန္းတတ္ေနပါလား.... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ျသျခင္းမ်ားစြာနဲ ့ ျကည့္ေနမိတယ္။ အရင္ကေတာ့ အဲဒီေအးတာကိုမွ ျကိုက္တတ္ခဲ့တာ... ပူေႏြးတာကို မျကိုက္ဘဲ ေအးတာကိုမွလုိခ်င္ခဲ့တာ... ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္အရသာေလးကိုမွ သေဘာက်ခဲ့တာ...။ ခုေတာ့ ဒါကိုမုန္းတတ္ေနခဲ့ျပီ.... ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနတာကို မုန္းေနျပီ... ခ်မ္းတဲ့ ခံစားမႈကိုမုန္းေနျပီ... ေႏြးေထြးတဲ့ေနရာကို ရွာေနမိျပီ... ပူေႏြးမႈကို ဆာေလာင္ေနျပီ... ပူေႏြးတဲ့ ေနရာထဲကို တုိး၀င္ခ်င္ေနျပီ...။ ေအးစက္စက္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ကို တြန္းလွန္နုိင္ဖို ့ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဖက္... မုန္းတီးစြာနဲ ့ ပဲျကည့္ေနရတယ္...။
ပူေႏြးတာကိုမျကိုက္ခဲ့ဘူး... ပူေႏြးတဲ့ အရသာကိုမသိခဲ့ဘူး.. တန္ဖိုးကိုနားမလည္ခဲ့ဘူး (နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာလဲျဖစ္မွာ) ေအးစက္မႈကိုခံစားရတုိင္း... ပူေႏြးျခင္းကိုတိုးလုိ ့ တုိးလို ့ တပ္မက္ျပီးေနေနျပီ။
အေ၀းက ငါ့အိမ္ကေလးေရ.... ပူေႏြးတဲ့အရသာကို ငါျကိုက္ေနပါျပီ... ပူေႏြးတဲ့ တန္ဖိုးကို ငါသိေနပါျပီ...။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကေလးသိေအာင္ ငါေျပာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္...။ အိမ္ကေလးရဲ့ ပူေႏြးမႈကို အခု ျပန္ရနိုင္ေပမယ့္ ငါ ေရြးထားတဲ့ လမ္းအတြက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ခဲ့မွာ မဟုတ္ေသးဘူးကြယ္...။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကိုေရာက္ဖို ့ ေအးစက္စက္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ငါ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမယ္... တိုးတိုးတိုက္တုိက္ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားဦးမွာ...။
ငါ ဟာ
ေခါင္းမာေသာ စြန္ ့ခြာသူ အျဖစ္ပဲ အိမ္ကေလး သိထားပါေစေလ.....။