မိမိကုိယ္ကို ေတာ္ေတာ္မုန္းမိပါသည္။
ပညာမတတ္ေသာေျကာင့္ျဖစ္၏။
ပိပိရိရိဟန္ေဆာင္ေသာနည္းပညာကို ေသေသခ်ာခ်ာတတ္ေျမာက္ခ်င္ပါတယ္။
အနည္းဆံုးေတာ့ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္သာ စကားလွလွေျပာတတ္ေသာပညာကို ရခ်င္ပါတယ္။
တပတ္ရိုက္ က်ားကြက္ေရႊ ့ တတ္ေသာ ပညာကိုလည္း သင္ျကားတတ္ေျမာက္ခ်င္ပါတယ္။
ပင္ကိုစိတ္ရင္းအတိုင္း မေနထိုင္တတ္ေစရန္ အေတြ ့အျကံုမ်ားက သင္ျကားေပးျခင္းလား။
ေလာကသည္ ကပြဲတစ္ခုႏွင့္တူသည္။
လူတို ့သည္ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားစြာတပ္လွ်က္ ကခုန္ေနျကသည္။
တေယာက္ႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းတပ္၏။
မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေသာ္ျငား မ်က္လံုးမ်ားကိုျမင္ေနရ၏။
ထိုသူတို ့ ည ည ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ပါရဲ့လား။
ကပြဲထဲတြင္ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲနိုင္ရန္ မ်က္ႏွာဖံုးလုိအပ္ေနသည္။
ကိုယ္မုန္းေသာမ်က္နွာဖံုးကို တပ္ရေတာ့မည္။
ထို ့အတြက္ ထို အတတ္ပညာမ်ားလုိအပ္ေလသည္။
သို ့ေသာ္....... ကိုယ္က ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္သူပါ။
ထို ့ေျကာင့္ သဟဇာတ မတဲ့စြာ ထိုင္ျကည့္ေနရေတာ့သည္။
ထုိအခါ လႈပ္ရွားေနသူမ်ား၏ တိုးတိုက္ျခင္းကို ရံဖန္ရံခါ ခံရေတာ့သည္။
၁ခါ...
၂ခါ...
၄ခါ...
၆ခါ...
၈ခါ...
စဥ္းစားရျပီ။
မ်က္ႏွာဖုံးတတ္နိုင္ရန္ ျကိုးစားရမည္လား။
ခႏီၱပါရမီကိုပဲ က်င့္ျကံရမည္လား။
မည္သို ့ဆိုေစ ထိုသူတုိ ့အလြန္ ့အလြန္ေတာ္ျကပါသည္။
ပိပိရိရိဟန္ေဆာင္ေသာနည္းပညာကို ေသေသခ်ာခ်ာတတ္ေျမာက္ထား၏။
လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္သာ စကားလွလွေျပာတတ္ေသာ ပညာကို တတ္ေျမာက္ထား၏။
တပတ္ရိုက္ က်ားကြက္ေရႊ ့ တတ္ေသာ ပညာကိုလည္း သင္ျကားတတ္ေျမာက္ထား၏။
ကစားနည္းတုိ ့အတြင္ အလွဆံုးျဖစ္ေသာ လူ လူခ်င္း စကားျဖင့္ကစားေသာနည္းကိုလည္း တတ္ေျမာက္ျကေလသည္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
မ်က္လံုးေတြပါ ဟန္ေဆာင္တတ္ကုန္ျပီလား ......
ReplyDelete